Yalnizlik

Yalnızlık

Sosyal psikologlar yalnızlığı, yalnız olma biçiminde değil, kendini yalnız hissetme anlamında kavramsallaştırmaktadır. gelişi güzel bir kişinin, yaşamının belirli bir esnasında ve belirli bir müddet isteyerek diğer insanlardan uzaklaşması türündeki soyutlanmalar, bu tanıma dahil değildir.



yalnızlık istenmeyen, fakat acı veren bir sübjektif yaşantıdır. bu çerçevede iki tür yalnızlık ayırdedilebilir. birincisi, kişinin, diğer insanlarla çevrelenmiş olmakla birlikte, kendisi ile diğerleri arasında aşılmaz bir uçurum görmesine dayanan 'varoluşsal yalnızlık'tır, bu yalnızlık, ölüm ve yaşam karşısında duyulan derin ve başkaları tarafından yok edilemeyen kaygıyla sıkıdan ilişkili bir yalnızlıktır.



diğeri, kişinin, sosyal ilişkilerini nicelik ve meziyet bakımından yeterli görmemesi durumunda hissettiği 'kişilerarası yalnızlık'tır; bu yalnızlık, kişinin belirli bir müddet içerisinde diğerleriyle arzu ettiği kademede ilişki kuramamast ve bu bakımdan kendini kapasitesiz, yeteneksiz veya beceriksiz görmesi durumunda hissettiği yalnızlıktır.



ayrıca bir kişinin, diğerleriyle özel, mahrem ilişkiler kuramaması durumunda hissettiği 'duygusal yalnızlık' ve diğerleri tarafından reddedilme, istenmeme, itilme ve bir gruba ilişkin olmama duygularının eşlik ettiği 'sosyal yalnızlık'tan söz edilebilir.